Return to site

Gewenning

Rosanne is afgelopen vrijdag met Raphaël teruggevlogen naar Nederland. Van sommige mensen kregen we te horen dat ze het mooi vinden om te zien hoe Raphaël zo goed meedraait met het leven hier. Maar wat we niet schreven was dat hij wat minder dan twee weken na aankomst ineens erg slecht sliep. Hij werd meerdere keren per nacht gillend en zwetend wakker. Daarnaast at hij niet goed. Normaal eet hij alles, maar nu gingen er op een dag vaak alleen een paar eieren en wat melk in. Ook op het project bij Rosanne vertoonde hij ineens agressief gedrag. Dit alles maakte het na vier weken, vooral voor Rosanne maar ook voor mij, een stuk zwaarder. We zijn toen naar een kliniek geweest om te kijken of er fysiek iets niet in orde was met hem. De arts constateerde dat hij fysiek helemaal gezond was, maar dat het waarschijnlijk iets psychologisch is. Ze vertelde ons dat hij waarschijnlijk negatief reageert op een langere ervaring in een te andere omgeving. Ze constateerde zoiets wekelijks bij veel volwassenen, dus ze vond het niet gek dat Raphaël zich zo gedroeg. Het plotselinge kan komen doordat de eerste ± 10 dagen alles nog nieuw en interessant was voor hem, maar dat hij daarna toch niet goed kon wennen. In haar advies stond dat ze aanraadt hem terug te laten keren naar Nederland en daar de situatie opnieuw te evalueren. Na gebeld te hebben met KLM kon er vrij snel een vlucht omgeboekt worden en is ze dus afgelopen vrijdag met Raphaël naar Nederland teruggevlogen. Erg jammer, want Rosanne was net wat meer tijd aan het besteden op een project waar zwangere tienermeisjes geholpen worden en daar had ze het erg naar haar zin. Gelukkig gaat het met Raphaël nu een stuk beter. Hij eet en slaapt weer goed, maar zegt wel veel ‘papa is weg’ en dat is voor mij natuurlijk vervelend om te horen. Achteraf gezien vindt ik het toch knap van hem dat hij het hier vier weken volgehouden heeft.

Toch merk ik aan mezelf dat ik wat meer energie heb en ook wat meer vrijheid heb om dingen te ondernemen. Wat ik ook ineens merk is dat ik me na vier weken van verwondering en nieuwsgierigheid ineens ga ergeren aan veel dingen. Blijkbaar kom je op een gegeven moment op een punt dat je veel ‘nieuwe’ dingen ineens niet meer zo leuk vindt (op zich vrij logisch). Ik wordt bijvoorbeeld doodmoe van al die bedelende mensen die niets zitten te doen bij winkeltjes. Steeds als ik iets koop is het ‘you buy for me? I am poor’. De eerste weken vond ik het sneu, maar deze mensen hebben het nog relatief goed voor Oegandese begrippen. Aan de andere kant begrijp ik dat als er soms blanke mensen langskomen zonder ruggengraat die ze wel spullen geven dat die bedelcultuur in stand gehouden wordt. Ik wordt ook moe van het feit dat mensen bij concrete vragen steeds om het werkelijke antwoord heen draaien en tal van slappe smoesjes verzinnen. Nadat ik mijn boda-chauffeur goed heb laten weten dat ik dat heel irritant vindt en dat hij gewoon eerlijk moet zijn bood hij zijn excuses aan en beloofde hij me altijd eerlijk te zijn. Natuurlijk is dit gewoon een typisch cultuurverschil en willen ze vaak de ander niet teleurstellen, maar erg onpraktisch is het wel.

Naast deze irritaties zijn er uiteraard ook weer mooie dingen te vertellen. Zo geef ik nu eens in de zoveel dagen les aan alle oudere kinderen over een aardrijkskundig onderwerp (klimaat, geografische bezienswaardigheden, steden) en heb ik al een aantal keer nieuwe spullen kunnen aanschaffen, mede dankzij de financiële steun die we gekregen hebben. Denk hierbij aan lesboeken, schrijfgerei, materiaal voor de craft-lessen en informatieve posters.

Ik heb het er in mijn vorige Facebook-post al even over gehad. Maar afgelopen weekend kreeg ik ineens zin om te skaten. Dus ik zocht wat rond op het internet om te kijken of hier ergens een skatepark was. Zo kwam ik op de website van de Uganda Skateboard Union. Blijkbaar is er maar een skatepark in heel Oeganda en die ligt hier in een wijk vlakbij. Omdat ik geen skateboard had meegenomen in het vliegveld deed ik even een belletje naar een nummer wat op de website stond. Zo kwam ik in contact met de oprichter van die stichting die extreem blij was om mij te spreken en die mij heel graag zijn skateboard wilde uitlenen zodat ik de hele dag met die kinderen kon optrekken. Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk is het een geweldige (en zweterige) dag geworden. Deze week ga ik daar nog een keer heen met een van de jongens uit het drop-in centre, ik zag namelijk dat hij mega-enthousiast werd van mijn verhaal. Hij wordt daar ook vaak gepest, dus het leek me goed om dat met hem te gaan doen en hem zo wat meer aandacht te geven.

Verder is het einde van mijn tijd hier in zicht en kan ik me niet voorstellen dat ik deze jongens straks achter moet laten na zoveel met ze opgetrokken te hebben…