Bij Nafasi gebeurt normaal niet heel veel. Elke dag is in principe hetzelfde en dat is prima. Gister was een beetje anders. We hadden een dag opgezet voor de moeders van de kinderen die bij Nafasi zitten. De bedoeling was vooral om ze voorlichting te geven, maar ook om ze weer eens een dag met hun kinderen te geven. De meesten van deze meiden zijn nog onder de 20 en hebben vaak geen seksuele voorlichting gehad. Er wordt hier veel geloofd in mythes. Veel mensen denken bijvoorbeeld dat wanneer je anticonceptie gebruikt, je dan onvruchtbaar wordt en dat als je abortus pleegt je dood gaat. Dit waren dingen die we graag ook met hen wilden bespreken om sommige rare verhalen een beetje de wereld uit te helpen. We hadden allemaal spelletjes bedacht en gemaakt en wij als Nederlanders waren die ochtend helemaal op schema. Helaas ging deze dag op Afrikaans tempo. We wilden om 10 uur met het programma beginnen en rond 11 uur kwamen de eerste moeders pas aankakken. Door alle vertraging zijn de spelletjes helaas niet door gegaan. Het belangrijkste deel van de dag gelukkig wel en dat was de sessie met deze meiden. Ik zou dan mijn verhaal doen om hen te bemoedigen en dan zouden we daar wat over kletsen. Prima dacht ik, maar toen ik ging zitten en iedereen zich voorstelde wilde ik het liefst wegrennen. Rose-Mary, 15 jaar, moeder van Vanessa (10 maanden), Jackie, 22 jaar moeder van een tweeling (2 jaar), Marion, 16 jaar, moeder van Patience (11 maanden) en zo nog veel meer. Hoe kon ik ooit mijn verhaal vertellen aan deze meiden in de hoop ze te bemoedigen als onze situaties op geen enkele manier vergelijkbaar waren? Ik ben niet op m’n 14e zwanger geraakt. Ik ben niet verstoten door mijn familie en verlaten door de vader van mijn kind. Ik ben niet van school getrapt en leef niet elke dag in angst of ik wel een plek heb om te slapen ‘s nachts. Ik durfde bijna mijn mond niet open trekken. Na toch m’n verhaal verteld te hebben merkte ik dat ze er toch wel wat aan hadden gelukkig. Ik heb ze in het kort verteld hoe het bij Tom en mij is gegaan, maar heb vooral geprobeerd hun duidelijk te maken dat ze geen mislukking zijn zoals ze zelf denken en dat ze nog steeds geliefd zijn en gewild en dat het belangrijk is om te blijven geloven dat ze goede moeders zijn ondanks dat ze hun kinderen bij Nafasi moesten achterlaten.
De meesten van deze meiden zijn uit hun familie gegooid op hele jonge leeftijd en werken nu maar ergens om rond te komen en hebben dus ook nooit hun school af kunnen maken.
Ook vertelde een meisje dat als je vertelt dat je verkracht bent, je dan gewoon uitgelachen wordt en dat ze zeggen dat het je eigen schuld is. Er zijn nog zoveel taboes in dit land en deze meisjes zijn daar de dupe van. Ik heb zoveel verhalen gehoord die me echt pijn deden. En ik realiseerde me echt dat hoe het bij mij is gegaan echt niet vanzelfsprekend is.
Ik had het laatst over de situatie van de tweeling, Emily en Maria. Hun moeder was er ook. Deze vrouw is een van de sterkste vrouwen die ik ken. Ik zal even kort uitleggen wat haar verhaal is: ze kreeg Emily en Maria toen ze 13 was. Ze is toen uit huis gegooid en leefde van plek naar plek. Er is een moment gekomen waar de kamer waar ze toen de tijd in leefde onder gelopen was en ze midden in nacht met 2 baby’s door de regen moest vluchten. Ze was toen 14 jaar. Uit wanhoop heeft ze de meiden toen naar Nafasi gebracht. Omdat ze onderdak en eten nodig had en niet terug kon naar haar familie was ze genoodzaakt om in een nieuwe relatie te stappen. Met deze man heeft ze nu nog 3 meiden gekregen waarvan de jongste 2 maanden is. Rose, zo heet ze, is nu 18 jaar met 5 kinderen en het ergste is dat deze man haar mishandelt thuis. Haar situatie is zo verslechterd dat Nafasi en de vrijwilligers, waaronder ik, nu hard bezig zijn om haar uit huis te krijgen. Dit is moeilijker dan het lijkt. Deze man heeft overal connecties en waar zij ook is, hij vindt haar telkens weer. Nu is het zo dat een van haar dochters ook nog eens malaria heeft en ze geen idee heeft wat ze moet doen omdat ze de ziekenhuiskosten niet kan betalen. Nu hebben Tom en ik voorgesteld deze voor haar te betalen en wat melk, brood en eieren te geven zodat de kinderen kunnen eten. Voor ons is dat natuurlijk niets en het leek mij ook heel normaal dat wij dat dan dus zouden doen, maar toen ik haar vertelde dat wij dat wel wilden betalen werd ze helemaal emotioneel en kwam ze op d’r knieën voor me zitten om me te bedanken. Ik wist niet wat ik moest. Ik had nog nooit iemand zo dankbaar gezien voor zoiets.
Na deze dag had ik wel echt even een momentje nodig en dit heeft me ook wel echt aan het denken gezet. Ik vond mijn situatie al moeilijk, maar nu ik hun verhalen heb gehoord durf ik nooit meer te klagen. Het heeft me ook geïnspireerd om iets vanuit Nederland op te gaan zetten. Ik ga proberen om dit met de social worker voor elkaar te krijgen, maar hulp is altijd welkom dus iedereen die hier enigszins verstand van heeft, stuur me een mailtje met je ideeën. Wat ik wil doen is een sponsorprogramma opzetten, en niet voor de kinderen deze keer. Ik wil graag een sponsorprogramma opzetten voor hun moeders. Het is belangrijk dat deze meisjes weer naar school gaan, dat ze inkomen hebben en familie. Het lijkt mij fantastisch als een gezin bijvoorbeeld een moeder met een bepaald bedrag per maand sponsort zodat zij weer naar school kan. Om even een voorbeeld te geven: het afronden van een studie aan de universiteit duurt 2 jaar en kost in totaal 1.700.000 shilling (€475,-). Zonder diploma verdien je hier gemiddeld 200.000 shilling per maand (€50,-) en kun je dit dus onmogelijk betalen. Ook brieven schrijven en foto’s sturen zou geweldig zijn voor deze meiden. Ze hebben natuurlijk geen familie meer en om weer het gevoel te hebben dat ze deel zijn van een familie is voor hun meer waard dan wat ook. Ik wil dit echt heel graag doorzetten dus alle tips en hulp zijn welkom. Deze meiden hebben er niet om gevraagd om zo te leven en wat voor ons een klein beetje is kan voor hen hun toekomst bepalen.
